Διδακτικές τάσεις και ερμηνευτικές κατευθύνσεις, πολιτικές επιλογές και παιδαγωγική ευθύνη, προσωπικές προτιμήσεις και δημόσιος ρόλος: συναντήσεις που διέπουν το Μάθημα της Λογοτεχνίας, νοούμενο ως συνισταμένη των ανθρωπιστικών σπουδών, και που απασχολούν λίγο-πολύ το σύνολο όσων παρακολουθούν με ενδιαφέρον και προσδοκίες την υπόθεση της νεοελληνικής παιδείας, πέρα από τους διδάσκοντες των φιλολογικών μαθημάτων. Η σκοπιά θεώρησής τους εδώ δεν είναι άλλη από εκείνη ενός δασκάλου των ανθρωπιστικών γραμμάτων που προσπαθεί να συνθέσει τις παρατηρήσεις και τις εμπειρίες του σε μια συνεκτική εξήγηση για την κακοδαιμονία και τα αδιέξοδα της σχολικής πράξης στην εκπαίδευσή μας. Προσδιορίζει στενά το τοπίο και το χρόνο, λαμβάνοντας υπόψη κυρίαρχες πρακτικές και πεποιθήσεις, προβαίνει σε εικασίες αιτιολόγησης και σκιαγραφεί πιθανότητες διορθωτικών κινήσεων. Αυτή η προσέγγιση, πρωτίστως πολιτική, εισηγείται την εκδοχή της προς έλεγχο βεβαίως, αλλά και προς αναμέτρηση με τις «αθώες» υπεκφυγές μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]