Με την `Ωραία της ημέρας` επιχείρησα να δείξω το τρομερό διαζύγιο ανάμεσα στην καρδιά και τη σάρκα, ανάμεσα σε μια αληθινή, απέραντη και τρυφερή αγάπη και στην αδυσώπητη απαίτηση των αισθήσεων. «[Όμως] το να εκθέσω το δράμα της ψυχής και της σάρκας χωρίς να μιλήσω ελεύθερα και για τα δύο, μου φαίνεται αδύνατο», γράφει ο Ζοζέφ Κεσέλ. Και θέτει κάποιο όριο, όταν ζητά να μάθουμε να μη δίνουμε αξία στην προσποιητή ντροπή όπως ακριβώς δεν δίνουμε αξία στην κακογουστιά.
Αντίθετα ο Μπουνιουέλ, όπως λέει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του `Η τελευταία μου πνοή`, στην `Ωραία της ημέρας` είδε, «μια ευκαιρία για να μεταφέρει σε εικόνες μερικές από τις φαντασιώσεις της Σεβερίν, της κεντρικής ηρωίδας που ερμήνευσε η Κατρίν Ντενέβ» και να σκιαγραφήσει «το πορτραίτο μιας μαζοχίστριας νεαρής αστής».
«Και όμως, αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλω να πιστέψουν», λέει ο Κεσέλ. Ότι η `Ωραία της ημέρας` ήταν μία επιτυχής παρατήρηση κάποιας παθολογικής περίπτωσης. Η περιγραφή ενός τέρατος, λέει ο ίδιος, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, ακόμα και αν είναι τέλεια.
Το θέμα της `Ωραίας της Ημέρας` δεν είναι η αισθησιακή παρέκκλιση της Σεβερίν, αλλά η αγάπη της για τον Πιερ και η τραγική κατάληξη αυτής της αγάπης.
«Θα είμαι άραγε ο μόνος που θα λυπάμαι για τη Σεβερίν και θα την αγαπώ;» αναρωτιέται ο Κεσέλ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]