Η πρόθεση που είχαμε, παρουσιάζοντας αυτόν τον τόμο για την ψυχανάλυση του παιδιού, απαιτεί μερικές διευκρινίσεις. Σκοπός του δεν είναι, βέβαια, η δημιουργία ψυχαναλυτών ή ψυχοθεραπευτών. Αντιθέτως, προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε εδώ μερικά δεδομένα, που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν νήμα οδηγητικό στην προσέγγιση των διαφόρων προβλημάτων, που τίθενται από την ανάλυση του παιδιού. Θεωρήσαμε, κατ’ αρχήν, απαραίτητο να καθορίσουμε την θέση που κατέχει αυτή η επιστήμη και να προσδιορίσουμε ακριβώς τις σχέσεις τους με την ψυχιατρική και την ψυχολογία. Ας λεχθεί, ευθύς εξαρχής, ότι η εισαγωγή της ψυχαναλύσεως έχει αισθητώς ευρύνει τον ορίζοντα των ερευνών και έχει δώσει σ’ αυτές μια καινούρια ώθηση και κατεύθυνση. Από την άλλη πλευρά, δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στη «θεωρητική» λεγόμενη θεμελίωση της ψυχαναλύσεως, που, κατά τη γνώμη μας, έχει περισσότερη σημασία από τη λεγόμενη τεχνική. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]