Το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να αποσυντίθεται τέσσερα λεπτά μετά το θάνατο. Αυτό που κάποτε έκλεινε μέσα του τη ζωή, τώρα περνάει από τις τελευταίες του μεταμορφώσεις. Αρχίζει να διαλύεται. Τα κύτταρα λιώνουν από μέσα προς τα έξω. Ο ιστός ρευστοποιείται, και στη συνέχεια εξατμίζεται. Άψυχο πλέον, το ακινητοποιημένο σώμα μετατρέπεται σ` ένα μεγάλο φαγοπότι για άλλους οργανισμούς. Πρώτα για τα βακτήρια, κι ύστερα για τα έντομα. Όπως οι μύγες. Αφήνουν επάνω του τα αβγά τους, τα οποία εκκολάπτονται. Οι προνύμφες τρέφονται από τον θρεπτικό ζωμό, και στη συνέχεια αποδημούν. Εγκαταλείπουν το σώμα με τάξη, ακολουθώντας η μία την άλλη σε μια πειθαρχημένη πομπή που κατευθύνεται πάντοτε νότια. Νοτιοανατολικά ή νοτιοδυτικά ενίοτε, αλλά ποτέ βόρεια. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Εν τω μεταξύ, η μυϊκή πρωτεΐνη του σώματος έχει διασπαστεί, παράγοντας ένα ισχυρό χημικό μίγμα. Φονικό για τη χλωρίδα, σκοτώνει το χορτάρι όσο σέρνονται μέσα του οι προνύμφες, σχηματίζοντας έναν ομφάλιο λώρο θανάτου, ο οποίος εκτείνεται μέχρι το σημείο απ` το οποίο ξεκίνησαν. Στις κατάλληλες συνθήκες -δηλαδή σε ζεστή και ξηρή ατμόσφαιρα, χωρίς βροχή- μπορεί να εκταθεί σε μήκος πολλών μέτρων· μια ταλαντευόμενη, καφετιά, φιδίσια γραμμή από παχιές, κίτρινες προνύμφες. Είναι περίεργο θέαμα και, αν είσαι περίεργος, τι πιο φυσικό απ` το να ακολουθήσεις αυτό το φαινόμενο μέχρι την πηγή του; Έτσι ανακάλυψαν τα αδέρφια Γιέητ ό,τι είχε απομείνει από τη Σάλλυ Πάλμερ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]