Στο κέντρο της θεωρητικής έρευνας του Θεόδωρου Γεωργίου βρίσκεται η μετάβαση από την κλασική μεταφυσική στην σύγχρονη επικοινωνιακή φιλοσοφία, μετάβαση που συμπίπτει με τον μετασχηματισμό του ίδιου του σκέπτεσθαι. Στις συνθήκες της σύγχρονης φιλοσοφίας ο τύπος του σκέπτεσθαι που επικρατεί είναι το `σκέπτεσθαι μετά τη μεταφυσική` (Habermas), το οποίο συγκροτείται ως το γλωσσικό - επικοινωνιακό παράδειγμα του φιλοσοφείν. Στο βιβλίο ερευνώνται τέσσερις θεωρητικές κατευθύνσεις ή φιλοσοφικά ρεύματα του εικοστού αιώνα, πρώτον, υπό το επιστημολογικό πρίσμα της ριζικής κριτικής της μεταφυσικής και, δεύτερον, από την επιστημολογική σκοπιά της ανερεύσεως ενός νέου τύπου του σκέπτεσθαι. Οι τέσσερις αυτές τάσεις είναι κατά σειρά: η κλασική κριτική θεωρία (MAX Horkheimer, Theodor W. Adorno), η θεωρία του επικοινωνιακώς πράττειν (Jurgen Habermas, Karl-Otto Apel), ο γαλλικός μεταδομισμός της `διαφοράς` (Michel Foucault, Gilles Deleuze, Francois Lyotard, Jacques Derrida), και η θεωρία των κοινωνικών συστημάτων ή συστημική θεωρία (Niklas Luhmann). Ως μετακριτικές της μεταφυσικής, οι θεωρίες αυτές θέτουν και τους πραγματολογικούς όρους της διαμορφώσεως του σύγχρονου γλωσσικό- επικοινωνιακού παραδείγματος του φιλοσοφείν, το οποίο έχει αντικαταστήσει το υποκειμενοκεντρικό παράδειγμα της μεταφυσικής και ταυτόχρονα λειτουργεί ως η θεωρητική συνείδηση της εποχής μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]