. . . Παρότι αναπτύσσω ένα καθεστώς δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με τον ήρωά μου, δεν επεμβαίνω βίαια, προστακτικά, να του πω να σηκωθεί από κει για να μην κρυώσει κιόλας και βήχει μετά η εξέλιξη της υπόθεσης και χρειαστεί αντιβιοτικά, για να μην τον κάνω σάντουιτς ανάμεσα σε μένα, τον συγγραφέα του και την άλλη αλήθεια του μέσα στην οποία παραληρεί, τον Παντελή Πουλιόπουλο. Όμως, γιατί να μην παραληρεί. Όλα, όσα διάβασε γι’ αυτόν, μαρτυρούν ότι υπήρξε η πιο αγνή επαναστατική μορφή του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα, με το περιεχόμενο μιας ζωής που θ’ άξιζε να την μάθει όλος ο κόσμος. Υπήρξε, όμως, πώς υπάρχει σήμερα; Φέρνει τα ατέλειωτα αιτήματα του σήμερα εδώ, έχει μελετήσει, έχει εξελιχθεί; Τι σημασία έχει;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]