Η βία στο σχολικό χώρο δεν είναι ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο. Μόλις πριν από λίγες δεκαετίες, η άσκηση σωματικής βίας από το δάσκαλο προς τον μαθητή αποτελούσε μία προσδοκώμενη και κοινωνικά αποδεκτή -έως ένα βαθμό- συμπεριφορά, απόλυτα συνυφασμένη με την έννοια και την πρακτική της πειθαρχίας στο σχολικό περιβάλλον. Οι ορισμοί της βίας είναι ποικίλοι, σχετικοί και διαφοροποιημένοι. Προσδιορίζονται δε, από πολιτισμικές, ιδεολογικές, κοινωνικές και αξιακές παραμέτρους και πάντα στο πλαίσιο συγκεκριμένου κοινωνικού πλαισίου. Σήμερα, η άσκηση βίας σε βάρος των ανηλίκων ως μέσον και πρακτική διαπαιδαγώγησης εμπεριέχει έναν έντονο αρνητικό και απαξιωτικό χαρακτήρα και ονοματίζεται ως κακοποίηση που συμβαίνει στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής πραγματικότητας και σε όλους τους κοινωνικούς θεσμούς αποτελεί προτεραιότητα, έκδηλη τόσο σε θεσμικές - νομοθετικές πρωτοβουλίες, όσο και τις δημόσιες πολιτικές. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]