`Γιατί θέλω κι ένα αύριο επιτέλους. Θέλω μια σιγουριά. Θέλω μια συνέχεια στο χρόνο που να πάρει...`
Η Μαρίνα ήθελε τη συνέχεια στο αύριο και γι` αυτό ζητούσε έναν γάμο, όπου ένας Θεός θα `παιζε για τους νυμφευμένους τον ρόλο του συμβολαιογράφου ή του δικαστή. Θα `ταν δίκαιος και άμεμπτος, αρκεί να συμφωνούσες με τις προϋποθέσεις που έβαζε. Μόνον έτσι θα καταλάγιαζε ο φόβος της. Αν κατοχυρώνονταν θεσμικά και μάλιστα υπό την αιγίδα της θείας χάρης. 0 φόβος λοιπόν γεννιέται στη βάση της ανασφάλειας για το αύριο. Απεναντίας, απλώς δεν υπάρχει φόβος, αν δεν υπάρχει ή έγνοια και η ελπίδα για το αύριο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]