Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια γλυκιά και όμορφη κοπέλα, που την τυραννούσαν η κακιά μητριά και οι δυο θετές αδερφές της. Την έβαζαν να κάνει όλες τις βαριές δουλειές κι όταν αυτή τελείωνε, ξάπλωνε κοντά στη στάχτη του τζακιού για να ζεσταθεί. Γι’ αυτό τη φώναζαν Σταχτοπούτα. Μια μέρα ο πρίγκιπας της χώρας οργάνωσε ένα μεγάλο χορό. Η Σταχτοπούτα ήθελε να πάει αλλά πώς, με τα κουρέλια που φορούσε; Όμως η νονά της, που ήταν μια νεράιδα, ήρθε να τη βοηθήσει. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]