Το βιβλίο επιχειρεί να περιγράψει, να αναλύσει και να ερμηνεύσει τη διαδικασία ανάδυσης και εδραίωσης του επαγγέλματος και της τέχνης του σκηνοθέτη στο ελληνικό θέατρο, από τις αρχές του 19ου αιώνα έως το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γέννηση και η εδραίωση της σκηνοθεσίας στην Ελλάδα ήταν μια διαδικασία εξαιρετικά αργή, δύσκολη και επίπονη. Σε πολύ γενικές γραμμές, έπειτα από μια μακρά περίοδο προετοιμασίας - από την εποχή του ελληνικού Διαφωτισμού μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους - ο Έλληνας σκηνοθέτης αναδύθηκε, τελικά, μέσα από τις μεγάλες ανακατατάξεις που έφερε ο Α` Παγκόσμιος Πόλεμος, και κατόρθωσε να εδραιώσει την παρουσία του στο Μεσοπόλεμο, από τη στιγμή που εντάχθηκε σε μια ευρύτερη προσπάθεια ανασυγκρότησης του θεάτρου της χώρας. Ο νέος παράγοντας της θεατρικής τέχνης συνάντησε δυσκολίες από τη σφοδρή κρίση της εποχής αλλά και αντιδράσεις από το εγχώριο θεατρικό κατεστημένο, που είχαν σημαντικές επιπτώσεις τόσο στη φυσιογνωμία του επαγγέλματος όσο και στο καλλιτεχνικό και ιδεολογικό περιεχόμενο της σκηνοθεσίας. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ο νέος καλλιτέχνης του θεάτρου ήταν πλέον μια ιστορική πραγματικότητα για την ελληνική κοινωνία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]