Η Ευρώπη μέχρι και το 1945 λειτούργησε πολιτικά με την εχθρότητα μεταξύ των κυρίαρχων κρατών της, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν και παγκόσμιες δυνάμεις. Τα συμφέροντά τους ήταν παγκόσμια και ως εκ τούτου οι κινήσεις τους, οι ενέργειές τους, οι πόλεμοι στους οποίους εμπλέκονταν είχαν επιπτώσεις σε ολόκληρη την υφήλιο. Αυτό που συνέβαινε στον ευρωπαϊκό χώρο αφορούσε ολόκληρη την υφήλιο. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις υποβιβάστηκαν σχεδόν σε δυνάμεις δευτερεύουσας σημασίας. Η αδυναμία τους να διαδραματίσουν ρόλο παγκόσμιας δύναμης και η ανάδειξη των ΗΠΑ σε ηγεμονεύουσα δύναμη του δυτικού κόσμου τις οδήγησε να αποδεχτούν την ομπρέλα ασφαλείας που τους προσέφεραν οι ΗΠΑ, να ενταχθούν στο άρμα τους, να διαφοροποιήσουν και να μεταλλάξουν την έννοια του Πολιτικού (. . .). Ουσιαστικά εγκατέλειψαν την πολιτική και στράφηκαν στη διαχείριση της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού. Το παζάρι μεταξύ «εταίρων» προήχθη σε βασική «πολιτική» πρακτική. Το `πολιτικόν` φαινομενικά αποπυκνώνεται και προβάλλει παντοδύναμο το `οικονομικόν`. Η πολιτική αγορά γίνεται με αυτό τον τρόπο οικονομική αγορά. Ο εχθρός μεταμορφώνεται σε οικονομικό ανταγωνιστή. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]