(...) Η `Ρωσική Επανάσταση` επαινεί τον Λένιν και τον Τρότσκι για τους χειρισμούς τους, χάρη στους οποίους επικράτησαν οι Μπολσεβίκοι, και τους αναγνωρίζει ότι αυτοί πρώτοι τόλμησαν την επανάσταση και κατάφεραν πολλά, παρά τις τρομερά αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν λόγω του Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και της αδράνειας του διεθνούς και του γερμανικού προλεταριάτου.
Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες αποδίδει κυρίως και μια σειρά από λάθη τακτικής, τα οποία καταδικάζει. Τα κυριότερα ήταν η διανομή της γης των ευγενών στους αγρότες, κάτι που θα εμπόδιζε την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας, αφού οι αγρότες δεν θα ήθελαν να χάσουν τα κεκτημένα. Η παραχώρηση αυτονομίας στα κράτη της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας, γιατί αυτό θα τα έκανε να διαχωριστούν από την επανάσταση. Η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων από εκείνους που δεν εργάζονταν, πράγμα που έθετε ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού εκτός κοινωνικού πλαισίου τη στιγμή που πολλοί αδυνατούσαν λόγω των συνθηκών να βρουν δουλειά. Και η δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία, επειδή δεν λειτουργούσαν οι δημοκρατικές διαδικασίες, θα μετατρεπόταν σε δικτατορία λίγων γραφειοκρατών.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]