Η διαφαινόμενη μετατόπιση προς το νεοσυντηριτισμό στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και ιδιαίτερα η πολιτική σταθεροποίηση ή ακόμη και η συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνασπισμού, νέων κομμάτων της «ριζοσπαστικής Δεξιάς» σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία), ενισχύει την υπόθεση ότι ο φασισμός δεν ανήκε αποκλειστικά στο Μεσοπόλεμο, μα είναι συνυφασμένος με το σύγχρονο κράτος. Η ιστοριογραφία και η πολιτική επιστήμη οφείλουν λοιπόν να αντιμετωπίσουν με ανανεωμένες θεωρητικές και μεθοδολογικές προτάσεις αυτά τα φαινόμενα. Στο βιβλίο επιχειρείται η μελέτη ελληνικών αντικοινοβουλευτικών, συντηρητικών και φασιστικών ιδεολογιών και οργανώσεων, κατά το διάστημα 1864 - 1911. Οι ιδεολογίες αυτές έχουν ερευνηθεί ελάχιστα, με αποτέλεσμα να θεωρείται λανθασμένα, ότι δεν έχουν ισχυρή παρουσία στην Ελλάδα. Όμως η ισχύς τους συναρτάται με την ταξική τους λειτουργία. Γι’ αυτό το λόγο, η ανάλυσή τους ισοδυναμεί με μια ανασύνθεση των κοινωνικών τάξεων, της πολιτικής εξουσίας, των κομμάτων, του τύπου, της φιλοσοφίας της ιστορίας και της πολιτειολογίας της περιόδου, από την οπτική γωνία του αστικού αντικοινοβουλευτισμού. Επίσης, με αφετηρία την ελληνική εκδοχή του φασισμού, γίνεται μία απόπειρα συνεισφοράς στη διεθνή επιστημονική αναζήτηση του γενικού ορισμού του. Οι πρωτογενείς πηγές στις οποίες στηρίζεται αυτή η έρευνα είναι ο τύπος, τα βιβλία, τα ιδιωτικά αρχεία και η διπλωματική αλληλογραφία της εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]