Διαπιστώνοντας πως η ποίηση του `μάστορα των στιγμών` δίκαια έχει πάρει τη θέση που της αξίζει, τόσο στη συνείδηση των αναγνωστών όσο και ανάμεσα στα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, καταθέτω τη δική μου μελέτη όχι ως μια οριστική αντιμετώπιση του ζητήματος της μοντικής προσωποποίησης αλλά ως μία από τις ποικίλες προσεγγίσεις τον θέματος που θα μπορούσαν να γίνουν. Άλλωστε, τα ερωτήματα που τίθενται προς διερεύνηση σε μελλοντικές μελέτες είναι εδώ πολύ περισσότερα από τις απαντήσεις που δίνονται. Η ποίηση του Μόντη με γοήτευε από τα εφηβικά μου χρόνια. Έβρισκα σε αυτήν αποτυπωμένη τη γλυκόπικρη γεύση της ζωής, το διαλεκτικό παιχνίδι των αντιθέτων, που δεν οδηγεί πάντα στην ευτυχή σύνθεση, την περηφάνια, τον καημό αλλά και το πείσμα του Έλληνα της περιφερείας. Το ενδιαφέρον μου για την ποίηση του Κ. Μόντη αναζωπυρώθηκε κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών μου στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου (2000-2002), γι` αυτό και επέλεξα ως θέμα της διπλωματικής μου εργασίας την προσωποποίηση στον Μόντη. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]