Από τον Ασπρόπυργο ως το Πέραμα, από το Κερατσίνι έως τα Άνω Λιόσια, η αθηναϊκή περιφέρεια μοιάζει να επεξεργάζεται αυθόρμητα, σχεδόν βάναυσα, μια νέα πολεοδομική τάξη. Αέναες σκαλωσιές, ηλιακοί συλλέκτες, παραβολικές κεραίες τηλεόρασης, αυτοκίνητα τύπου τζιπ: μια φθίνουσα πόλη, χωρίς υποδομή, αναδύεται αργά για να πραγματοποιήσει τις πιο αρνητικές ουτοπίες των ριζοσπαστικών πρωτοποριών της δεκαετίας του 1960. Πραγματικό εργαστήριο ενός κυοφορούμενου κόσμου, συνάδει με το τέλος κάθε ελπίδας για μια συγκερασμένη κοινότητα. Αυτή η περιφέρεια, καθώς αρνείται την τάξη, τον προγραμματισμό, την εξουσία, καταφάσκεται ως ένα πεδίο που συνταράσσεται από σπασμούς, ως ο χώρος της ανελέητης μετωπικής σύγκρουσης ιδιωτικών δυνάμεων και επιπλέον αναγγέλλει την πόλη χωρίς το έξω η οποία προωθείται και εφεξής κλείνει τον ορίζοντά μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]