(...) Το σημαντικότερο βίωμά μου ήταν μια ανάρρωση. Ο Βάγκνερ ανήκει απλώς σε μια από τις αρρώστιές μου. Όχι πως θέλω να φανώ αγνώμων απέναντι σ` αυτή την αρρώστια. Υποστηρίζοντας σ` αυτό το κείμενο πως ο Βάγκνερ βλάπτει, επιθυμώ εξίσου να πω ότι είναι και απαραίτητος - στον φιλόσοφο. Άλλοι μπορούν να επιβιώσουν μια χαρά χωρίς τον Βάγκνερ: ο φιλόσοφος όμως δεν είναι ελεύθερος να παραμερίσει τον Βάγκνερ. Πρέπει να είναι η κακή συνείδηση της εποχής του - γι` αυτό πρέπει να τη γνωρίζει όσο γίνεται καλύτερα. Ποιος είναι καλύτερος οδηγός για τον λαβύρινθο της μοντέρνας ψυχής από τον Βάγκνερ, πού θα βρίσκαμε πιο εύγλωττο ψυχολόγο από τον Βάγκνερ; Μέσω του Βάγκνερ η νεωτερικότητα μιλά την πιο μύχια γλώσσα της: δεν κρύβει ούτε τα καλά, ούτε τα κακά της, έχει απαλλαγεί από όλες τις ντροπές της. Και ανάποδα: υπολογίζει κανείς με ακρίβεια την αξία του μοντέρνου όταν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τα καλά και τα κακά του Βάγκνερ. Το καταλαβαίνω απολύτως να λέει ένας μουσικός σήμερα `μισώ τον Βάγκνερ, αλλά δεν αντέχω πια καμιά άλλη μουσική`. Θα καταλάβαινα όμως κι έναν φιλόσοφο που θα υποστήριζε: `Ο Βάγκνερ ανακεφαλαιώνει τη νεωτερικότητα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει πρώτα να γίνουμε βαγκνεριστές...`.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]