[...] Η Παναγία των Παρισίων είναι μια αναδρομή στη ζωή και στην κοσμολογία του Μεσαίωνα, επί βασιλείας Λουδοβίκου ΙΑ`. Το μυθιστόρημα κριτικάρει ανελέητα μια θεοκρατική κοινωνία η οποία, μέσα από τα πρόσωπα του Φρολό και του Φοίβου, που εκφράζουν την εκκλησιαστική και την κοσμική εξουσία, καταδιώκει τους αδύναμους, περιθωριακούς, διαφορετικούς και ούτως ή άλλως κατατρεγμένους ανθρώπους. Ο Κουασιμόδος και η Εσμεράλντα αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, τη ζοφερή και την εύχαρι. Είναι δύο πρόσωπα που γίνονται το εύκολο θύμα, ο πρώτος λόγω τερατομορφίας, η δεύτερη διότι είναι μια όμορφη, ποθητή ερωτικά αγύρτισσα την οποία η κοινωνία του Μεσαίωνα μπορεί να ξεφορτωθεί πολύ εύκολα με την κατηγορία πως είναι μάγισσα· δύο εκπρόσωποι του περιθωρίου που ενεργούν σε αντίθεση προς κάθε κοινωνικό και ηθικό φραγμό. Μέσα από τη σύγκρουση αυτών των δύο διαφορετικών κόσμων, αναδεικνύονται ο θρησκευτικός σκεπτικισμός και οι φιλελεύθερες ιδέες της εποχής απέναντι στο βοναπαρτισμό και τον αυταρχισμό, πρωτίστως όμως το πνεύμα του ίδιου του συγγραφέα και η κραυγή διαμαρτυρίας του κατά της ποινής του θανάτου.
Το μυθιστόρημα αποτέλεσε ένα δημοφιλέστατο ανάγνωσμα στο πέρασμα του χρόνου. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]