Η επίσημη ιστορία των γραμμάτων μας ξεχώρισε ιδιαίτερα δύο νεότερες γενιές: του `80 (1880), ως γενιά του εθνοκεντρισμού και της αυτογνωσίας μας· και του `30 (1930), ως γενιά του εκσυγχρονισμού και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού μας. Αλλά ανάμεσά τους ακριβώς διαμορφώθηκε μία άλλη, εξίσου αυτοδύναμη, που στη σειρά αυτών των τόμων πρόκειται αναλυτικά να μας απασχολήσει. Είναι, ακριβέστερα, η γενιά των πεζογράφων, (όπως άλλωστε και η σύγχρονη με αυτούς, των ποιητών και διανοουμένων), που εμφανίζονται γύρω στο γύρισμα του αιώνα, αλλά επιβάλλονται ωριμάζοντας περίπου προς το 1910.
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]