Το «Έπος του ’40» η νεοελληνική λογοτεχνία το αντιμετώπισε εξαρχής εν θερμώ. Η προσέγγιση του πολέμου εκείνου - με εξαίρεση τον «Ανθυπολοχαγό» του Ελύτη - εξαντλείται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο να επιβεβαιώσει τον ηρωικό αγώνα των καλών Ελλήνων και την εγκληματική δράση των κακών και δόλιων Ιταλών. Ο Κώστας Ι. Καλατζής πέρασε απέναντι. Έψαξε να βρει αυτούς τους κακούς. Δεν τους βρήκε. Μόνο δυστυχισμένους βρήκε, και ανεύθυνους· και έναν μουλαρά με το μουλάρι του να εισβάλει στην Ελλάδα. Η «Οδοιπορία του Ιουλίου Καίσαρος - τούτο το βιβλίο - είναι αναδρομή. Οδηγεί στη συνάντηση του Ιταλού με τον Έλληνα στην παγωμένη φρίκη της Αλβανίας, όπου οι δύο φαντάροι έκπληκτοι βλέπουν πως αυτοί είναι ίδιοι - ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Τίποτα δεν τους χωρίζει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]