Οι εμμονές των ανθρώπων - οράματα, τελετουργίες, φοβίες, αλλά και παλιό ραδιόφωνο, μια σαββατιάτικη βόλτα - που είναι η πρώτη ύλη στα διηγήματα του Λάκη Παπαστάθη, σχεδόν καθαγιάζονται από την τρυφερή ματιά του αφηγητή. Τους ήρωές του, ανθρώπους μοναχικούς, δια-ψευσμένους, άρρωστους, γερασμένους, όπως ο ταξιτζής και η πόρνη, ο μετανάστης και ο λαϊκός ιερέας, ο πλανόδιος φωτογράφος και οι γηραιές κυρίες, όλους αυτούς ο συγγραφέας κάπου τους συνάντησε, τους διαπέρασε με το μάτι-φακό του κινηματογραφιστή και τους αγάπησε. Ο αφηγητής σκηνοθετεί τις ισορροπίες του, που στην κάθε μια λάμπει ένα πολύτιμος πυρήνας, διαυγής και αγνός. Στήνει τα σκηνικά, καδράρει τα πλάνα, ακινητοποιεί τις στιγμές και ο αναγνώστης, διαβάζοντας, βλέπει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]