Όταν διάβασα για πρώτη φορά τη Νεωτερική Γεωγραφία των δύο εξαδέλφων, του Δανιήλ Φιλιππίδη και
του Γρηγορίου Κωνσταντά, έμεινα έκθαμβη από αυτό το σπάνιο δείγμα νεοελληνικού λόγου, νεοελληνικής γραφής. Λόγος πλούσιος και συνάμα γόνιμος, γεμάτος σκέψεις, κρίσεις, ιδέες. Και η γραφή, εξαίρετο δείγμα πηγαίας δημώδους γλώσσας, χωρίς επιτήδευση, χωρίς την πρόσμιξη ξένων λεκτικών όρων, με ευρεία χρήση της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονική της παρουσία. Βιβλίο συναρπαστικό λοιπόν τόσο για το περιεχόμενό του όσο και για το εκφραστικό μέσον το οποίο επέλεξαν οι δύο συγγραφείς, άνδρες με παιδεία και γνώσεις, συμμέτοχοι στην αναγεννητική προσπάθεια του γένους. Δομημένο με γνώση, με επιδίωξη να είναι ωφέλιμο, χρήσιμο και χρηστικό, γραμμένο σε ένα ρωμαλέο εκφραστικό μέσο, με πλούτο σκέψεων, κρίσεων και ιδεών, συνιστά, σε τούτη την ώρα της ζωής του ελληνισμού, μοναδικό επίτευγμα. Ανεξάρτητα από τις τύχες ή την τύχη του βιβλίου στην εποχή του και αργότερα. Έτσι γεννήθηκε η επιθυμία να παρουσιάσω στο ελληνικό, το σύγχρονο κοινό τη Νεωτερική Γεωγραφία. Το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1791, όταν ο ελληνισμός, όντας ακόμη κάτω από την ξένη κυριαρχία, είχε τη δύναμη να ενεργεί και να πραγματοποιεί αξιόλογους στόχους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]