«. . .Εμένα ποια μανία θα με σώσει; Ποιος άκρατος εντοπισμός θα με εκτροχιάσει;»
Το «αλλού» λοιπόν είναι εδώ, στην καθημερινότητα. Η Αγνή Στρουμπούλη, ενώ μοιάζει να την πνίγει αυτό το «εδώ», του παραδίδεται για να γευτεί τη μοναδικότητά του. Στα μικρά πεζά της - θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει «στιγμιότυπα» - καταπιάνεται με πολύ οικείες καταστάσεις, που μια ελάχιστη λεπτομέρεια τις αποσπά από την κατηγορία του τρέχοντος και τις κάνει αληθινές. . . Μοιάζει να γράφει μ` όλο της το σώμα που διαρκώς πάλλεται από την πνοή του αισθήματος. Όμως παρ` όλη την υλικότητα, τα κείμενά της μιλούν κυρίως γι` αυτό που αποσιωπούν. Θαρρείς πως το χρέος της Τέχνης είναι να σε οδηγήσει στην άκρη του λόγου, εκεί που αρχίζει η σιωπή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]