Σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια από το θάνατό του, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να ασχολείται μαζί του κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι ομοφυλόφιλοι τον χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα για να προσδώσουν πνευματικότητα στις αγωνιώδεις αναζητήσεις ερωτικού συντρόφου, οι αστοί θέλγονται από τα πιπεράτα ανέκδοτα που διηγούνται για τη ζωή του και χρησιμοποιούν τις διάφορες παραδοξολογίες του σαν ρητά ή παροιμίες. Οι κομμουνιστές τον απεχθάνονται αλλά τον διαβάζουν κρυφά, οι ψυχολόγοι ακόμα ερευνούν τη συμπεριφορά του, το ίδιο και οι κοινωνιολόγοι. Κάθε χρόνο σε κάποια θέατρα σ` ολόκληρο τον κόσμο παίζονται και ξαναπαίζονται τα έργα του. Για τους εκδότες είναι ένας συγγραφέας που εξακολουθεί να πουλάει και, τέλος, οι υποκειμενιστές αναρχικοί τον διεκδικούν για άνθρωπο δικό τους. Ύστερα απ` όλα αυτά νομίζω πως μπορούμε να μιλάμε για `Φαινόμενο Όσκαρ Ουάιλντ`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]