Σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες η μοναξιά έχει πάρει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Ενώ τα άτομα έρχονται σε πολλαπλές και ποικίλες επαφές, όλο και περισσότερα αισθάνονται ένα οδυνηρό αίσθημα απομόνωσης. Την ίδια στιγμή δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιλέγουν να ζήσουν μόνοι. Σ’ αυτό το βιβλίο, που περιλαμβάνει πολλά παραδείγματα από την επιστημονική εμπειρία της, η Marie-France Hirigoyen δείχνει ότι η σημερινή πραγματικότητα είναι καρπός βαθιάς μεταλλαγής των σχέσεων ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες και πως οι εξελίξεις δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.
Αν και οι γυναίκες απέκτησαν επιτέλους ανεξαρτησία τόσο στον τομέα της εργασίας όσο και της σεξουαλικότητας, η χειραφέτησή τους δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική νοοτροπία. Το γεγονός αυτό προκαλεί κρίση των ρόλων των φύλων και αστάθεια των στενών προσωπικών δεσμών: ένας στους δύο γάμους καταλήγει σε χωρισμό, κυρίως με πρωτοβουλία των γυναικών. Διαπιστώνουμε επίσης ότι οι σχέσεις των ζευγαριών έχουν γίνει σκληρότερες, πράγμα που αντανακλά την ανταγωνιστικότητα και την απανθρωπιά του κόσμου της εργασίας. Όσο για την παραδοσιακή `επένδυση` στην ερωτική σχέση, συνοδεύεται πλέον από την όλο και πιο διαδεδομένη πρακτική του `ζευγαριού περιορισμένου χρόνου`.
Οι περίοδοι μοναξιάς και σεξουαλικής αποχής παρατείνονται και οδηγούν σε συχνότερη καταφυγή στα ηλεκτρονικά sites γνωριμιών, καθώς και σε `νέες θεραπείες`, οι οποίες τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται χιμαιρικές. Κι όμως, όπως εξηγεί η συγγραφέας, η μοναξιά μπορεί να προσφέρει ενεργητικότητα και έμπνευση: σε οποιαδήποτε ηλικία, η επιλεγμένη μοναχικότητα μπορεί να αποβεί πηγή πληρότητας, ένας τρόπος για να ξεφύγει κανείς από τις επιφανειακές αξίες μιας κοινωνίας στην οποία κυριαρχούν ο ναρκισσισμός και η λατρεία της μέγιστης αποδοτικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]