Εδώ βλάσταινε και άνθιζε καθετί που ονομάζουμε χορταρικό και λάχανο και γογγύλι και σαλατικό και μπιζέλι και φασόλι, με απαστράπτουσα λαμπρότητα και τόση μεγαλοπρέπεια που δεν περιγράφεται. Η μουσική από φλογέρες και ταμπούρλα και κύμβαλα δυνάμωνε [...] και ο κύριος Μαυροράπανος, ο μεσιέ ντε Ροκαμπόλ, ο σινιόρ ντι Μπρόκολι και ο παν Καπούστοβιτς, πλησίασαν με επισημότητα και βαθιές υποκλίσεις. `Θαλαμηπόλοι μου`, είπε ο Πορφύριος φον Ωκεροδάστες χαμογελώντας και, ακολουθώντας τους λεγόμενους θαλαμηπόλους, πέρασε με τη δεσποινίδα Αννούλα μέσα από τις δύο παράλληλες σειρές που είχε σχηματίσει η Φρουρά των Κόκκινων Αγγλικών Καρότων και την οδήγησε στο κέντρο του χωραφιού, όπου δέσποζε ένας ψηλός μεγαλοπρεπής θρόνος. Γύρω από αυτόν τον θρόνο ήταν συγκεντρωμένες οι μεγάλες προσωπικότητες του βασιλείου: οι πρίγκιπες Σαλατικοί με τις πριγκίπισσες Φασόλες, οι δούκες Αγγούρηδες με τον πρίγκιπα Πεπόνη επικεφαλής, ο υπουργός Λάχανος, οι στρατηγοί Κρεμμύδης και Γογγύλης, οι δέσποινες Λαχανίδες και ούτω καθεξής, άπαντες ντυμένοι με αστραφτερότατα ενδύματα που άρμοζαν στον βαθμό και την τάξη τους. Και ανάμεσά τους έτρεχαν κάπου εκατό τρισχαριτωμένοι Μάραθοι και Λεβάντες αυλικοί και σκόρπιζαν το γλυκό άρωμά τους.
Με τη `Μνηστή του Βασιλιά` ο Χόφμαν δεν επιδιώκει να μας προσφέρει άφθονο φιλοσοφικό χιούμορ, αλλά το απόλυτο κωμικό, το γκροτέσκο. Πρωταρχικός στόχος του είναι να μας βγάλει από το ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινότητας και, μέσα από ένα παράξενο, σχεδόν τρελό, συνονθύλευμα μορφών, εικόνων, χρωμάτων και ήχων, να μας διασκεδάσει και να μας κάνει να γελάσουμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]