Η μνήμη των Ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Θράκης και οι αντίστοιχες πολιτισμικές τους ταυτότητες χρειάζονται υλικά και πνευματικά μέσα για να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά. Το νομοθετικό πλαίσιο που θεσπίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων (1986 - 2001), επέδρασε καταλυτικά στους Μικρασιάτες πρόσφυγες και στους απογόνους τους, ώστε να προχωρήσουν περαιτέρω στη διαδικασία δημιουργίας και άλλων μνημείων και τόπων μνημόνευσης στην Ελλάδα. Οι θεματικές των καλλιτεχνικών αυτών έργων παραπέμπουν στον Ήρωα - Πόντο Ακρίτα ως σύμβολο της αντίστασης των Ελλήνων του Πόντου, στις προτομές και στους αδριάντες των ιστορικών ηγετών των ελληνικών κοινοτήτων της Μικράς Ασίας, όπως και στα μνημειακά σύνολα του Προσφυγικού Ελληνισμού. Τα προσφυγικά αυτά μνημεία που βρίσκονται σε δημόσιους πολεοδομικούς χώρους, δημιουργήθηκαν χάρη στη χρηματοδότηση ιδιωτών, πολιτισμικών συλλόγων και του Κράτους, αποτελούν τον πυρήνα των ετησίων τελετών μνημόνευσης της Γενοκτονίας του Προσφυγικού Ελληνισμού, η αναγνώριση της οποίας θεσπίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο (1994 - 1998), ύστερα από πιέσεις των προσφυγικών σωματείων. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα μνημεία αυτά συμβάλλουν σημαντικά στο δικαίωμα της μνήμης του Προσφυγικού Ελληνισμού, ο οποίος υπήρξε θύμα της λήθης, για πολλές δεκαετίες, εκ μέρους του Ελληνικού Κράτους και της ελληνικής κοινωνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]