Η `Μίμηση του Χριστού` είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα εποικοδομητικά βιβλία στον κόσμο. Οφείλεται, κατά την παράδοση, σ` ένα μεσαιωνικό Γερμανό μοναχό, τον Θωμά από το Κέμπεν (ένα χωριό κοντά στην Κολωνία), που αναφέρεται ότι γεννήθηκε το 1379 και τελεύτησε το 1471, σε ηλικία 92 ετών. Είχε αφήσει μνήμη αγίου ανθρώπου, με ζωή σύμφωνη προς όσα διδάσκει ή `Μίμηση`.
Ωστόσο δεν είναι βέβαιο ότι εκείνος έγραψε το βιβλίο αυτό. Χρέος των επιστημόνων είναι να ερευνούν και να συζητούν γύρω από ένα τέτοιο ερωτηματικό. Τους απλούς όμως χριστιανούς, που ξεδιψούν την ψυχή τους εντρυφώντας στις σελίδες του, δεν τους ενδιαφέρει ουσιαστικά το πράγμα. Ό,τι έχει σημασία, είναι ότι πρόκειται για ένα αληθινά πνευματικό βιβλίο, αποκύημα αγίας εμπειρίας. Τα εκατομμύρια των αναγνωστών του (πρώτη φορά τυπώθηκε γύρω στα 1475) βρήκαν και βρίσκουν στις σελίδες του τη φωνή του Θεού και της εμπιστεύονται με αγαθή προαίρεση την ψυχή τους.
Οι αρετές του παρόντος έργου βρίσκονται στην εξαίσια γλώσσα και στο περιεχόμενό του. Είναι ένα βοήθημα εμπνευσμένο απ` ευθείας από το Ευαγγέλιο, για την ψυχή που θέλει να ακολουθήση τον Κύριο άδολα και με ζήλο. Μια χειραγώγησή της στις οδούς της θείας Χάριτος. Ο συγγραφεύς διαθέτει φραστικό πλούτο χυμωμένον από το Άγιο Πνεύμα. Η διαυγής πίστη του στον Χριστό αναβρύζει από την αναγεννημένη καρδιά του. Φλέγεται από ιερό πάθος για τη σωτηρία του πλησίον του. Το ύφος του είναι απλό και κατανυκτικό. Θυμίζει σελίδες των αρχαίων μεγάλων Πατέρων, ιδίως της ονομαστής `Φιλοκαλίας`.
Λέγεται ότι η πρώτη κριτική που έγινε σ` αυτό το αθάνατο βιβλίο, ήταν κριτική αφώνων δακρύων, όταν ο δημιουργός του το διάβασε για πρώτη φορά σε ένα συμμοναστή του. Την ίδια επίδραση έχει από τότε σε όλες τις ευσεβείς ψυχές, που το διάβασαν και το διαβάζουν έως τις ημέρες μας.
Μεταφρασμένο σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου, στάθηκε και στέκεται έως σήμερα οδηγός προς την ευαγγελική τελειότητα, αιχμαλωτίζοντας νου και καρδιά στην αλήθεια του Χριστού, στον θείο έρωτα. Η απλή και πρακτική του γλώσσα, χυμωμένη από κατανυκτικό πνεύμα, ελκύει το ενδιαφέρον στην ουσία της χριστιανικής ζωής, χωρίς να προσκρούη στο ορθόδοξο δόγμα, μακριά από τους κρημνούς της θεολογικής λεπτολογίας, μέσα σ` ένα κλίμα ταπεινοφροσύνης, πραότητας και χριστιανικής ανδρείας. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]