«Νομίζω πως σε κάθε αληθινή ιστορία - ή σε κάθε ιστορία που απλώς έχει βιωθεί - υπάρχει πάντα ένα σημείο που δεν μπορεί να περιγραφεί, που μόλις και διακρίνεται από μακριά, φευγαλέα, σαν σκιά στο τέρμα ενός διαδρόμου όπου δεν μπορεί να φτάσει η τρεμάμενη φλόγα του κεριού μας. Αυτό το σημείο είναι φτιαγμένο από όλα εκείνα που ο αμείλικτος χρόνος δε συγκράτησε, που δεν καταχωρίστηκαν σε κανένα αρχείο, που οι μάρτυρες δεν είδαν, δεν είπαν, δεν κατάλαβαν, που οι ηθοποιοί κράτησαν στο βάθος του λαιμού τους». Έτσι εκφράζεται ο Βικτορέν, ο κυνηγός σκιών, ο «καλλιτέχνης των αναμνήσεων», σ’ αυτό το οικογενειακό χρονικό που καλύπτει πάνω από έναν αιώνα και όπου μάγοι, ερωτευμένες γυναίκες και αθώοι κυνηγούν μια ευτυχία την οποία προδίδει ο χρόνος. Δύσκολα μπορεί να ξεχάσει κανείς τους επεισοδιακούς αρραβώνες του πρώην αλογοκλέφτη, τη γλυκιά Μπαπτιστίν, την «ωραία Ωθωμανή», τον Βικτόρ που γύρισε απ’ τον πόλεμο τρελός, τον ερωτοχτυπημένο φωτογράφο Πολέν ή το νεαρό Λεόνς που κυνηγάει μέλισσες στο φως ενός ζεστού μεσημεριού. . . Ο Ζαν-Πιερ Μιλοβανόφ απαθανατίζει με χιούμορ και μελαγχολία αυτές τις εύθραυστες ζωές σε μια τελευταία φωτογραφία προτού βυθιστούν στη λήθη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]