«...Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο κάστρο εδώ και ώρα. Ένα ρολόι την έσπαγε για λίγο, χτυπώντας ανά τέταρτο· και υψώνοντας το βλέμμα, ο Λανδγράβος διεπίστωσε ότι ήταν περασμένες δύο... Μια στιγμιαία αίσθηση δέους τον κατέλαβε, καθώς τα μάτια του πλανήθηκαν στο σκότος του αντίπερα άκρου του δωματίου, στην αιφνίδια σκέψη ότι ένα ον τόσο μυστηριώδες και ικανό να εισβάλει, σε πείσμα τόσων εμποδίων, στο εσωτερικό κάθε αρχοντικού του Κλόστερχαϊμ, ήταν αναμφίβολα πολύ πιθανό να επισκεφθεί και το κάστρο· μάλιστα, δεν ήταν διόλου απίθανο να μπει και σ` αυτό το ίδιο δωμάτιο. Ποια μάνταλα είχαν ποτέ μπορέσει να τον αποκρούσουν; Και ποιος μπορούσε να υπολογίσει την ώρα της επίσκεψής του;...»
Στο Κλόστερχαϊμ, η συντριβή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Ακόμη κι όσοι δεν ανταποκρίνονταν στον κανόνα που φαινόταν να διέπει τις επιθέσεις της ΜΑΣΚΑΣ είχαν την αίσθηση ενός απροσδιόριστου τρόμου να επικρέμαται πάνω τους. Ο ύπνος δεν ήταν πια ασφαλής· ο αποκλεισμός στην ιδιωτική εστία, η μυστικότητα των υπνοδωματίων, δεν αποτελούσε πλέον προστασία. Οι κλειδαριές παραβιάζονταν, τα μάνταλα έπεφταν, οι πόρτες ανοίγονταν διάπλατα εμπρός του, ως διά μαγείας. Τα όπλα έμοιαζαν άχρηστα. Σε κάποιες περιπτώσεις, ομάδες δέκα ή δώδεκα ανθρώπων είχαν εξαφανιστεί χωρίς να θορυβήσουν τη συνοικία. Κι αυτές δεν ήσαν οι μόνες μυστηριώδεις συνθήκες. Το πού πήγαινε τα θύματά του ήταν ακόμη πιο ακατανόητο απ` όσο τα μέσα με τα οποία επετύγχανε. Τα πάντα ήσαν σκότος και φόβος· κι όλη η πόλη ήταν ανάστατη από τον πανικό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]