1965, Ιούλιος: Σ’ ένα απομονωμένο νησί του Αιγαίου, που παλιότερα χρησίμευε ως τόπος εξορίας πολιτικών κρατουμένων, καταφθάνει η αισθαντική Φλώρα, ζητώντας να ξεφύγει από την εμπλοκή της με πολιτικά πρόσωπα της ταραγμένης προδικτατορικής περιόδου. Πρόκειται για τη γυναίκα που ενέπνευσε την ομώνυμη ηρωίδα στη Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα. 2000, Αύγουστος: μια παρέα τεσσάρων Αθηναίων έρχεται στο ίδιο νησί για διακοπές. Διαπιστώνουν ότι οι κάτοικοι ζούνε κάπως παράξενα: ο ρυθμός της καθημερινότητας είναι απελπιστικά αργός, τα καταστήματα ανοίγουν τα μεσάνυχτα και τα τοπικά προβλήματα συζητώνται εν θερμώ σ’ έναν γυναικείο Συνεταιρισμό που, εκ πρώτης όψεως, θυμίζει... σοβιέτ. Μια γυναίκα (με λίγους συντρόφους της) φαίνεται να ελέγχει όλο αυτό το σύστημα: η εξηντάχρονη Φλώρα. Ανάμεσα στα μέλη της παρέας και στα πιο δραστήρια μέλη του ντόπιου πληθυσμού αναπτύσσονται σύντομα ποικίλες σχέσεις: φιλικές, ερωτικές και, το πιο περίεργο, πολιτικές - με την έννοια ότι οι Αθηναίοι εμπλέκονται άθελά τους στις έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις των κατοίκων· εκείνων που απαιτούν «δυναμικές λύσεις» και άλλων που επιμένουν σε μια ηπιότερη πολιτική διεκδικήσεων. Κεντρικό θέμα στο μυθιστόρημα: ο εμφύλιος θυμός που απορρέει από ένα συλλογικό αίσθημα απογοήτευσης ως προς την εθνική/πολιτική χειραφέτηση και που απαιτεί εκδίκηση. Το μυθιστόρημα ανιχνεύει τις κοινωνικές διαδικασίες, που επέτρεψαν, σε μια δημοκρατική χώρα της Ευρώπης, την ανοχή (ακόμα και με τη μορφή της σιωπηρής «εξουσιοδότησης») σε μια τρομοκρατία του τύπου της 17ης Νοέμβρη και, εν πολλοίς, αναδεικνύει τις γενεσιουργές αιτίες του «θυμού» που κατέκλυσε τη χώρα τον Δεκέμβρη του 2008.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]