Το μεγαλείο της κινηματογραφικής δημιουργίας του Orson Welles, δοσμένο μέσα από ταινίες-σταθμούς στην ιστορία της 7ης Τέχνης, όσο και αν έχει κατά καιρούς - συνειδητά ή ασυνείδητα - επιχειρηθεί να περάσει στον κόσμο της λήθης, στέκεται πάντοτε ως σημείο αναφοράς, ως κινηματογραφικό ορόσημο, που καινοτομεί, ανοίγει δυνατότητες για περαιτέρω θέαση των οπτικών νοημάτων και συνάμα κινητοποιεί τον προσωπικό στοχασμό. Όλα αυτά μάλιστα σε μια εποχή όπου φαίνεται πως στον κινηματογράφο όλα - ή σχεδόν όλα - έχουν ήδη ειπωθεί, και η αμηχανία για την εξεύρεση νέων νοημάτων και εκφραστικών τρόπων είναι εμφανής. Ο Παναγιώτης Δόϊκος, με την ιδιότητα του θεωρητικού της κινηματογραφικής γλώσσας, επιχειρεί εδώ μια λεπτομερή διερεύνηση - ταινία προς ταινία - της λογικής των μορφών, στην οποία οφείλεται η ιδιαιτερότητα του γουελσικού σύμπαντος (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]