Ο τόπος μας ήταν εύφορος και ήμερος. . . θαρρείς ο Θεός τον είχε ιδιαίτερα ευλογήσει. Ό,τι φύτευες βλάσταινε, έδινε καρπούς· οι ροδιές, οι πορτοκαλιές, οι φιστικιές, κι ό,τι έβαζες στους κήπους. Οι άνθρωποι καρπεροί. . . τα ζώα καρπερά. . . τα καΐκια μας καλοτάξιδα. . . Χρόνια - απ’ το μεγάλο σεισμό - είχε ν’ ακουστεί κακό. Μέχρι που εμφανίστηκε η Μάρσι Λαντ. . . για να μας παρασύρει σ’ έναν ανεμοστρόβιλο παθών και να ταράξει επικίνδυνα την ακύμαντη επιφάνεια της ήσυχης ζωής μας. Φαίνεται πως υπάρχουν πλάσματα μοναδικά που μπορούν, με την αύρα τους και μόνο, να επηρεάζουν τη μοίρα και το πεπρωμένο των άλλων, τη φορά των ανέμων, τη ροή της θάλασσας. . . Να γητεύουν μ’ έναν τρόπο μαγικό τις ψυχές και τη ζήση μας. . . τι γύρευε η Λεγάμενη στα μέρη μας; Ποια μυστικά κουβαλούσε; Ποιο βλέμμα την παρακολουθούσε ακόμη και στις πιο απόκρυφες στιγμές της; Κι όλοι αυτοί οι θάνατοι που ακολούθησαν τον ερχομό της ήταν συμπτωματικοί ή είχαν μια μοιραία σχέση μαζί της;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]