Μια ιστορική και φιλολογική προσέγγιση της σεφερικής πρόσληψης της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από τα ημερολόγια, την ποίηση, τις δοκιμές, τα υπηρεσιακά έγγραφα και την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη, αναβιώνει η εικόνα της Πόλης την περίοδο του μεσοπολέμου, καθώς και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Δεκατέσσερεις επισκέψεις, άλλες μονοήμερες και άλλες πολυήμερες, δεν έφτασαν για να δει ο Σεφέρης την Κωνσταντινούπολη και να τη ζήσει όπως θα ήθελε. Στο τελευταίο του ταξίδι, αναχωρώντας στις 30 Μαρτίου 1951, σημείωνε στο ημερολόγιό του: «Αποχαιρέτησα την Πόλη το μεσημέρι, όχι χωρίς καημό· δεν την είδα όσο θα ήθελα». Την είχε πρωτοεπισκεφθεί το 1928 σχεδόν αδιάφορα. Έφευγε γεμάτος από τη δωρεά της. Η Πόλη είχε πλατύνει τα αισθήματά του για τον Ελληνισμό και του είχε προσφέρει μια άλλη θεώρηση της Ιστορίας, πέρα από την εθνοκεντρική αντίληψη. Την αποχαιρέτησε ως πρωτεύουσα δύο αυτοκρατοριών, της Βυζαντινής και της Οθωμανικής, με διοσημίες όμως, προμαντέματα και ανησυχίες για το μέλλον. Ο Σεφέρης δεν είναι μόνο ένας στοχαστικός περιηγητής. Είναι ταυτόχρονα βαθύς γνώστης της Ιστορίας, διορατικός παρατηρητής και νηφάλιος αναλυτής, απαλλαγμένος από σύνδρομα και προκαταλήψεις, που αναζητεί τις πραγματικές αιτίες των γεγονότων, την ουσία των μεταβολών και το αληθινό πρόσωπο της Πόλης. Για τον μεγάλο Έλληνα διπλωμάτη και ποιητή η Κωνσταντινούπολη ήταν χώρος συνεκφοράς και συνύπαρξης των πολιτισμών και όχι πεδίο σύγκρουσης ή ανταγωνισμού τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]