Σμύρνη! Ένας κόσμος γεννημένος για τις χαρές της ζωής. . . Άνθρωποι αλλιώτικοι. . . Ο έρωτας άγγιζε τις ευαίσθητες ψυχές τους, απλώνοντας το πέπλο του με γοητεία, ρομαντισμό, αγνότητα. Τα χτυποκάρδια της Ιφιγένειας, της Ελενίτσας - κόρης αγαπημένης του πατέρα - του Σώσου βρήκαν το γιατρό Γεώργιο Ιωαννίδη απροετοίμαστο, όχι όμως και τα γεγονότα. . . «1922, είκοσι έξι του Σεπτέμβρη, μέρα σημαδεμένη από τη Μοίρα, αφηνόταν η Σμύρνη στο έλεος του εχθρού. Η Σμύρνη καιγόταν. . . η Σμύρνη πέθαινε. . .» Στην Ελλάδα πια, η Στάσα, η αρχόντισσα γιατρούδαινα, Σμυρναία, προσπάθησε να «ξεφύγει από το χθες, για να φτιάξει το αύριο με τα όνειρα του σήμερα». Η νενέ η Σταματία μιλούσε για «τη ρόδα της ζωής που γυρίζει: τα πάνω πάνε κάτω και τα κάτω απάνω». . . Η Ελένη, μητέρα, γνήσια «κυρά της Σμύρνης», ζητά από την κόρη της να γράψει ό,τι είδε και ό,τι άκουσε. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]