Η επιστημονική εξερεύνηση του Σύμπαντος είναι, στο βάθος, μια έρευνα γύρω από τον άνθρωπο. Το μαρτυράει το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις επιστήμες της ζωής και τις επιστήμες του ανθρώπου. Αυτή όμως η επιστροφή στα βασικά ζητήματα περικλείνει δύο μείζονες κινδύνους. Ο πρώτος είναι να επιστρατεύσουμε την αυστηρή διανοητική πειθαρχία που επέτρεψε τις θεαματικές επιτυχίες των `σκληρών` επιστημών. Ο δεύτερος προκύπτει από το ίδιο το ενδιαφέρον που δείχνει ο κάθε άνθρωπος για κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο, υποβάλλοντας σε τραχιά δοκιμασία την άσκηση του κριτικού πνεύματος. Έτσι, στους τομείς αυτούς, μια εκλεπτυσμένη εκχυδάιση, συχνότατα με τη δικαιολογία ότι παρουσιάζει τα επιτεύγματα της επιστήμης, διαδίδει τις δογματικές `θέσεις` μιας ιδεολογίας. Η πρόσφατη ανάπτυξη της `κοινωνιοβιολογίας` και η εκλαΐκευσή της δείχνουν πολύ καθαρά αυτούς τους κινδύνους.
Τι μπορούμε να πούμε σήμερα με σοβαρότητα για τις βιολογικές βάσεις της κοινωνικής συμπεριφοράς;
Ο γενετικός ντετερμινισμός ασκεί άραγε ακαταμάχητη πίεση πάνω στην ανθρωπότητα;
Στο τέρμα μιας ενδελεχούς μελέτης, ο Α. Ζακάρ μας δείχνει πως η νεοτερική βιολογία και η γενετική φωτίζουν το κεντρικό παράδοξο του ανθρώπου και της ευθύνης του:
`Είμαι άνθρωπος, σημαίνει θέλω να είμαι ελεύθερος. Άρα, γνωρίζω μέσα μου πόσο δυνατή είναι η ελευθερία, αλλά η σκέψη μου μου δείχνει τα όριά της. Αυτή την ελευθερία, πως να τη χτίσω, πως να τη μεταβιβάσω;`
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]