Η Ζένια είναι η προσωποποίηση της καθαρής, αχαλίνωτης κακίας. Επιδιώκει τον όλεθρο, την καμένη γη. Όλοι έχουν συναντήσει κάποια γυναίκα σαν τη Ζένια - όμορφη, έξυπνη και άπληστη, άλλοτε ύπουλη, άλλοτε ευάλωτη, ανασφαλή και ανελέητη, θυελλώδες επίκεντρο του ίδιου του ατέρμονα θρύλου της. Η Ροζ, η Τσάρις και η Τόνι ήταν όλες φίλες της Ζένια στη δεκαετία του ’60. Όλες τους κάποτε υπέφεραν εξαιτίας της· απέσπασε τη συμπόνια τους, πρόδωσε την εμπιστοσύνη τους και άρπαξε τους άντρες τους, εκμεταλλευόμενη και τις δικές τους αδυναμίες, αφού, όπως λέει η Τόνι, «άνθρωποι σαν τη Ζένια δε διασχίζουν ποτέ το κατώφλι σου αν δεν τους προσκαλέσεις». Και τώρα η Ζένια είναι νεκρή κι αυτές οι τρεις γυναίκες έχουν παρακολουθήσει - με μεγάλη ανακούφιση - την κηδεία της. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]