Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη Δημοκρατία αλλά και την Τραγωδία. Στην Τραγωδία ο χορός αποκάλυπτε τη σκληρότητα της ύπαρξης. Όμως οι πολίτες μπορούσαν να αντέξουν τη σκληρότητα αυτή μέσω της θέασης. Ο σύγχρονος μετανεωτερικός πολίτης της ύστερης δημοκρατίας `ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στις παντόφλες και στο οδόφραγμα` και ίσως να νοσταλγεί την `Εποχή των Άκρων`, όπως θα προτιμούσε κάποιος να ενθυμείται τη δημοκρατία ως τραγωδία παρά την ατέρμονη επανάληψή της ως φάρσα ή να `τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με έναν άθλιο μικρό λυγμό`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]