Η ίδρυση της Στρατιωτική Ιατρικής είναι στενά συνυφασμένη με την έννοια του πολέμου, η οποία είναι τόσο παλιά όσο και η εμφάνιση οργανωμένων ομάδων, συνήθως ανδρών, οι οποίοι δια της βίας διεκδικούσαν υλικά αγαθά, εδάφη, πλούτο και δόξα. Οι πρώτες αναφορές εντεταλμένων ιατρών για την περίθαλψη τραυματιών και ασθενών πολέμου υπάρχουν ήδη στην Ιλιάδα του Ομήρου. Αλλά και στους ιστορικούς χρόνους πολλοί ήταν οι ιατροί οι οποίοι στρατολογήθηκαν προκειμένου να παράσχουν τις υπηρεσίες τους σε κάποιο οργανωμένο στρατιωτικό σώμα όπως για παράδειγμα κατά τους περσικούς πολέμους Πέρσες ιατροί ή κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου διάσημοι Έλληνες ιατροί και φαρμακοποιοί. Τα τραύματα κατά τους πολέμους της αρχαιότητας ήταν τις περισσότερες φορές θανατηφόρα, τόσο λόγω της φύσεως του ίδιου του αγώνα, δηλαδή μάχες σώμα με σώμα μέχρι εξοντώσεως του αντιπάλου, όσο και λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων της χειρουργικής τραυματολογίας και της ανύπαρκτης λοιμωξιολογίας. Αν και η διαγνωστική ήταν αρκετά προηγμένη, από θεραπευτική άποψη λίγα μπορούσαν να γίνουν για την αποκατάσταση των σοβαρών τραυμάτων τα οποία τις περισσότερες φορές παρουσίαζαν επιπλοκές όπως λοιμώξεις ή και νέκρωση μαλακών μορίων. Οι αναλογίες αυτές άλλαξαν στους μεταγενέστερους πολέμους όπου η χρήση των πυροβόλων όπλων οδήγησε σε πολλούς τραυματίες και λιγότερους νεκρούς με αποτέλεσμα να πρέπει να αναζητηθούν αντίστοιχες υγειονομικές δομές οι οποίες να ανταποκρίνονται στις καινούργιες απαιτήσεις των πολέμων. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]