Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τον Αλέξανδρο και χιλιάδες ακόμα θα γραφτούν. Ό,τι και να πεις γι` αυτόν θα είναι λίγο. Το βραχύχρονο πέρασμά του από την παγκόσμια σκηνή, σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία της Δύσης και της Ανατολής. Οι μύθοι για το «βασιλιά Ισκάντερ» ακόμα και σήμερα ακούγονται από τις Ηράκλειες Στήλες μέχρι τις πεδιάδες της Ινδίας. Ο Αλέξανδρος έχει μείνει στην ιστορία ως ο τελευταίος ελευθερωτής των ελληνικών πόλεων της Μικρασίας, ο κατακτητής της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης, ο στρατηλάτης που συνέτριψε τον τελευταίο Πέρση αυτοκράτορα Δαρείο τον Γ΄. Ως στρατηγός υπήρξε ο πρώτος που δίδαξε και εφάρμοσε τις αρχές της πολεμικής τέχνης. Στη στρατηγική και την τεχνική του σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό δεν έχει προστεθεί. Σπουδαιότερο όμως και από τις μεγάλες στρατιωτικές του νίκες υπήρξε το πολιτιστικό έργο του Μ. Αλεξάνδρου. Από πολιτικής και πολιτιστικής άποψης, το σχέδιό του για τη συνεργασία νικητών και νικημένων ήταν πρωτάκουστο για κείνη την εποχή. «Εις αυτόν τον Αλέξανδρον, λοιπόν, η Ιστορία απέδωσε τον τίτλον του Μεγάλου. Τίτλον όμως τον οποίον απέδωσε αργότερον και εις άλλους, εις τρόπον ώστε ο τίτλος αυτός να αποβαίνει πολύ μικρός πλέον δι` εκείνον».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]