Από το 1975 ο Αντρέ Γκριν, με μια ανακοίνωση που έκανε στο Διεθνές Συνέδριο Ψυχανάλυσης και η οποία άφησε εποχή, έδειξε πως η ψυχανάλυση, τόσο στη θεωρία της όσο και στην πρακτική της, δεν μπορούσε πλέον να αρκεστεί στα φροϊδικά «μοντέλα» που δεν επιτρέπουν, τελικά, να κατανοήσουμε τις περιπτώσεις που έχουν ονομαστεί οριακές, τις οποίες, ωστόσο, συναντάμε όλο και συχνότερα στην κλινική εργασία στις μέρες μας. Οι περιπτώσεις αυτές τοποθετούνται μεταξύ των κλασικών νευρώσεων και των αποδεδειγμένων ψυχώσεων: στα σύνορα. Δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια νοσογραφική κατηγορία, διότι το «όριο» αποδεικνύει επίσης ότι η εύθραυστη γραμμή που χωρίζει το έξω από το μέσα, το εγώ από τον άλλο, είναι επισφαλής. Έτσι προκύπτει μια διαταραχή της προσωπικής ταυτότητας, ένα οδυνηρό αίσθημα κενού, μια τάση προς το τίποτα. Ο Οιδίποδας παραχωρεί τη θέση του στον Άμλετ...
Οι 11 μελέτες που συνθέτουν αυτό το βιβλίο ξεπερνούν την απλή περιγραφή των οριακών καταστάσεων. Όλες έχουν συναχθεί από την πλούσια κλινική εμπειρία του συγγραφέα, καθώς και από την ανησυχία του να εντάξει σε μια προσωπική θεωρητικοποίηση τα μεγάλα ρεύματα της σύγχρονης ψυχανάλυσης· καλούνται δε να αποκαλύψουν αυτό που συνήθως παραμένει στο σκοτάδι: την ιδιωτική μας τρέλα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]