Αν το έργο του Φρόυντ είναι ένα τεράστιο πλατύ ποτάμι που τροφοδοτείται από πολλούς κλάδους, με κυριότερους την κλινική πρακτική του και τη σχέση του με τον πολιτισμό· αν τα έργα της Μέλανι Κλάιν, του Ζακ Λακάν, του Ζαν Λαπλάνς αποτελούν σπουδαίο δίκτυο παραποτάμων που φέρνουν (ή κλέβουν;) νερό από το φροοϋδικό ρεύμα· αν το κίνημα των φεμινιστριών ψυχαναλυτριών συχνά γίνεται ορμητικός χείμαρρος· αν η καθημερινή κλινική και θεωρητική πρακτική ενός αιώνα ψυχανάλυσης έδωσε ένα περίπλοκο και πολύπλοκο σύστημα αρδεύσεων, φραγμάτων, στεγανών, καναλιών, τότε, χρειάζεται ένας καλός πλοηγός για να ταξιδέψει κανείς σ` αυτό το πλατύ ποτάμι χωρίς να χαθεί. Ειδικότερα, αν θελήσει κάποιος να ανεβεί αντίστροφα το ρεύμα αναζητώντας τις θηλυκές πηγές της σεξουαλικότητας (που είναι, ίσως, με τη μορφή των υστερικών γυναικών και οι πηγές της ψυχαναλυτικής έμπνευσης, πρακτικής και θεωρίας), τότε χρειάζεται ένας που να αξίζει για πολλούς.
Χρόνια τώρα ο καθηγητής Ζακ Αντρέ κάνει αυτό το ταξίι ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές· άλλοτε με το πλοιάριο της αιμομιξίας, άλλοτε με το σκάφος της αδελφοκτονίας, άλλοτε με το σκάφανδρο της ψυχανάλυσης.
Το παρόν βιβλίο είναι σαν χάρτης των διαδρομών όπου σημειώνονται το αναμενόμενο έκδηλο αλλά και το αναπάντεχο λανθάνον. Το πρώτο είναι η επίσημη φροϋδική θεωρία σχετικά με τη γυναικεία σεξουαλικότητα, όπως αυτή προκύπτει εφαρμόζοντας το αξίωμα της πρωτοκαθεδρίας του φαλλού. Αν ο συγγραφέας έμενε σ` αυτό, το βιβλίο δεν θα ήταν παρά άλλη μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του θέματος. Επειδή, όμως αναζητεί το αναπάντεχο λανθάνον που είναι η υπόθεση της ανεξάρτητης -τουλάχιστον στην αρχή- έναρξης και οργάνωσης της γυναικείας σεξουαλικότητας πριν μπει στην τροχιά της επιθυμίας του φαλλού, το βιβλίο γίνεται ιδιαίτερο και, σχεδόν, μοναδικό στην αναζήτηση και στη σύνθεση που προτείνει. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]