Καταφεύγοντας στη χώρα του μύθου ή της Ιστορίας, σε τόπους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους και χρόνους ξεχασμένους, ο Ανδρέας Στάϊκος επινοεί απίθανες ιστορίες, που εξελίσσονται σαν ασκήσεις θεατρικότητας σε απόλυτη διάσταση από το `θεατροφανές`. Αποδυναμώνοντας τον μύθο, αποστερώντας τα πρόσωπά του από την εσωτερική τους πυκνότητα, εμφωλεύοντας την δράση μέσα στο λόγο και με σκηνικό το σώμα των ηθοποιών, ο συγγραφέας - σκηνοθέτης, με πεποίθηση στη `δημιουργία έργων που σχηματίζονται και ολοκληρώνονται εν θερμώ`, επιδίδεται στην σκηνοθεσία του λόγου. Με την μεταμφίεση των προσώπων και λέξεων κατασκευάζει μια άλλη ζωή, μέσω της οποίας ο θεατής θα μεθέξει στο γοητευτικό παιχνίδι του θεάτρου που θα διεισδύσει στον κόσμο των αδύτων. Ο Ανδρέας Στάϊκος δημιουργεί ένα θέατρο λόγου που δεν διδάσκει αλλά ψυχ- αγωγεί δεν μιμίται αλλά `ποιεί ` δεν `αυθαιρετεί`, αλλά αποστάζει από μια πλούσια και ποικίλη ελληνοευρωπαϊκή παράδοση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]